Pia Leśniewska

(roz. Helena Leśniewska) se narodila 24. června 1898  v Łaptiewe.

---

Vystudovala historii a knihovnictví, v roce 1922 letech vstoupila do řad Kongregace sester voršilek Srdce Ježíše Umírajícího (Zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego), kterým se také říká šedé voršilky. Od roku 1935 byla asistentkou zakladatelky a generální představené Kongregace, sv. Urszuly Ledóchowské. V roce 1939, po její smrti, se Pia Leśniewska sama stává generální představenou.

Během druhé světové války požádala místní představené jednotlivých řeholních domů, aby pomáhaly Židům, ukrývaly je a sma tuto pomoc organizovala. Především židovské dívky byly pod falešnou identitou vmíseny mezi ostatní dívky ve školách, výchovných ústavech nebo sirotčincích, které patřily Kongregaci. Matka Pia zajišťovala koordinaci mezi jednotlivými ústavy. Sama pak byla také spojkou mezi Kongregací a a Radou pro pomoc Židům (tzv. Żegota - Rada Pomocy Żydom przy Delegacie Rządu Rzeczypospolitej Polskiej). Spolupracovala tedy s osobnostmi jako byla Irean Sendlerowa nebo Zofia Kossak-Sczucka.

Po válce v roce 1947 odstoupila ze služby generální představené a stala se opět asistentkou představené Brygidy Rodziewicz. Později byla také představenou různých řádových ústavů. Od roku 1970 do roku 1993 žila v klášteře ve Varšavě. Publikovala články a knihy odborné( z oblasti pedagogiky) i vzpomínkové.
V roce 1965 jí Komise pro rozpoznávání spravedlivých při Yad Vashem (památníku obětí a hrdinů šoa), vedená nejvyšším Izraelským soudem, udělila titul „Spravedlivá mezi národy“.

Pia Leśniewska zemřela 1. července 1993.

Zdroj: http://cs.wikipedia.org/wiki/Pia_Le%C5%9Bniewska

Pia Leśniewska vzpomíná na sv. Urszulu Ledóchowskou:
Matkę poznałam w 1909 roku w Petersburgu, gdy była dyrektorką internatu Św. Katarzyny, a ja przyjechałam na lekcje religii w komplecie przygotowującym dzieci do Pierwszej Komunii św.
Wiedząc, że Matka była zakonnicą, szłam do niej z szacunkiem i rezerwą. W pierwszym momencie, gdy Matka weszła do pokoju, stanęła i uśmiechnęła się, wówczas nas jakby oczarowała - nas trzy dziewczynki obecne w klasie - tak że opuściłyśmy naszą opiekunkę i poszłyśmy za nią, mając serce otwarte na przyjęcie tego, co nam będzie podawała. To samo wrażenie wywierała na wszystkie dzieci, jak później to zaobserwowałam.

Dewizą Matki były słowa: "Wolą kochajmy Jezusa, Brata naszego w bliźnich naszych". To widzenie Jezusa w bliźnich nadawało specyficzną cechę miłości bliźniego Matki. Miała ona w sobie coś niesłychanie subtelnego, ludzkiego, bliskiego, a zarazem przy całym indywidualizowaniu jakąś cechę powszechności, braku wyłączności. Każdy był jej bliski, każdy otrzymywał "najwięcej" wedle jego potrzeby. W dawaniu siebie ludziom nie miała żadnej hierarchii: ani stanowisko społeczne, ani sympatia, ani użyteczność dla Zgromadzenia nie grały tu roli; kluczem była jedynie potrzeba.

http://urszula.ovh.org/relacje_lesniewska.html